gece gelen efkarlanma isteği

Böyle hayat olmaz biz ne zaman mutlu olcaz diye kendime sorarken bir de bakmışım 1 paket bitmiş

severek ayrıldık

bende bi resmi var yuzume bile bakmiyor.

ah ulan ah

bu geceler satar adamı

bide sürekli sigara içmek istersin geceleri, sakinleşecekmiş gibi

(bkz: sen benim her gece efkarım )

bazı hormonlardan dolayı oluyo bi ara anlatırım.

durduk yere oldu. ne kötü bir şeymiş be insan gerçekten zor nefes aldığını hissediyor.

çok çok emin olmamakla birlikte, vücudun geceleri ürettiği melatonin hormonu ile alakalı olduğunu sandığım durum. günlerin kısalmasıyla gün ışığından faydalanma süresinin azalacağı dönemlerde psikologların "toplumsal buhran" "kış depresyonu" gibisinden uyarılar yaptığına dair bir şeyler okumuştum. tıbbi olarak sanırım aşağı yukarı böyle. mantıksal olarak baktığımız zaman ise gecelerin daha sessiz, sakin ve yalnız olmasından kaynaklanıyor derim. bomboş sessiz karanlık bir yolda, yerde sürünen kurumuş bir yaprağın hışırtısını duymak bile hüzünlendiriyor insanı. nedense öyle işte.

gündüzü sorguluyosun. sonra bir bakıyosun kayda değer bir şey yap(a)mamışsın. bir bakıyosun efkar bulutları odanın içinde. çağıralım mı rüzgarı? dağıtsın şu efkar bulutlarını. olmuyo böyle..

aha şu an geldi bu istek. arada yokluyor böyle hiçbir sebep yokken.

mutlu olsan da olur o sonra acarsin bi müslüm baba - affet (bkz: şarkı bitince klasik hayata devam)

birinin sesini unutmak neymiş, öğrendim.

abi son bir haftadır olan durum. herşey güzel ve iyi giderken. saat 2 3 gibi gelecek kaygısı, gündem, dinlediğim şarkı ve okuduğum bir yazı beni efkara boğuyo.

ne yapsak boş sözlük hep hayal kuruyoruz ediyoruz olmuyo ne istesek tam tersi oluyo önceden bi umut vardı mutlu kalmaya çalışıyordum ama artık o da kalmadı bitti tükendi valla sonuna kadar emeği geçenlere diyecek lafım yok.

gece 12 de baslayip sabah 7 bucuga kadar suren bi acı sadece kis aylarinda bastiran bisey insani akciger karaciger kanseri edebilecek bi efkar

pera dinleyin

gece başımı yastığa koyuşumda da sınanma yok, çünkü yastıkta birikmiş hesaplar gizlidir. bu yüzden en mağdur anlarımızı karanlıklar yaşatır bize. kendimizi daima yenilmiş bulur ve başkası taşısın isteriz hüznümüzü. mağlup pozisyonundayken tanrıdan bir şeyler daha dilemek hakkı doğar, tevbe kapısı aralanır, suç karşıya yüklenir, omuzlar hafifler ve hayata “hadi, şimdi tüm bunların telafisini bekliyorum” denir. böylelikle yeni günden umut beklemek masalı peyda olur, gece kendimizi sindirmiş ve pürüzsüz biri olarak yummuşuzdur gözlerimizi. sabah olunca günahsız uyanacağızdır.

her gece sektirmeden oluyor bugün de dostlarım için efkarlanıyorum hepsi birer birer dağılıyor canım kanım dediğim adam gibi adamlarla ayrı düşüyoruz bu da insanı hüzünlendiriyor bir miktar.

günün üzerimizde bıraktığı ağırlıktandır